Κάνε μου λιγάκι like

Αν ξεπηδούσε από την οθόνη του υπολογιστή στην αληθινή ζωή, το διαρκές αίτημα μερικών ανθρώπων για “like”, όχι φίλους δε θα δημιουργούσαν , αλλά μάλλον μεγάλες αντιπάθειες. Κάνε μου like το τραγούδι με το οποίο έγινα λιώμα χθες που σκεφτόμουνα τον πρώην μου, κάνε μου like για τη φωτογραφία μου με τα μαλλιά μου έτσι ή αλλιώς, κάνε μου like γιατί έπινα εκεί χθες καφέ, γιατί πήγα σινεμά, γιατί έτρεξα στο Μαραθώνιο, γιατί μου πέτυχε το ρύζι στα γεμιστά, γιατί βρήκα καινούρια φιλοσοφία του David Avramidis να ανανεώσω τη φιλοσοφία του κομμωτηρίου, κάνε μου like γιατί υπάρχω και είμαι σημαντικός. Δε ξέρω αν η σύγχρονη ψυχολογία εντάσσει τα social media σε ειδικές κατηγορίες κοινωνικής συμπεριφοράς. Αλλά νομίζω ότι κάποτε θα το κάνει. Γιατί δεν είναι μόνο αυτός που κυνηγάει την επιβράβευση για να νιώσει για μερικά δευτερόλεπτα το κέντρο της προσοχής των 500 και βάλε φίλων του. Είναι και αυτός που τη βρίσκει να κάνει μονίμως like στο πασαλειμμένο με σοκολάτα παιδάκι της τρίτης ξαδέρφης του, με το σκύλο του γείτονα που τρέχει με το μπαλάκι στο στόμα πατώντας στο κοινόχρηστο γκαζόν της πολυκατοικίας και με την καινούρια ατάκα του David Avramidis (έχω θέμα με τις "φιλοσοφικές" καρτολίνες του David Avramidis, το παραδέχομαι.)

Βέβαια, συνήθως όσοι επιζητούν τη διαδικτυακή προσοχή των φίλων τους βομβαρδίζοντάς τους με προσωπικές φωτογραφίες και επιτεύγματα, είναι πολύ απασχόλημενοι με τον ηλεκτρονικό τους εαυτό για να χαλαλίσουν κανένα "μου αρέσει" και στους άλλους.

Οι κώδικες επικοινωνίας στο facebook είναι σε κάθε περίπτωση υπερβατικοί: Πιστεύει πραγματικά κανείς ότι αν έβλεπες στο δρόμο την πρώην συμμαθήτριά σου που έχεις να δεις από τότε που στην Ελλάδα είχαμε δραχμές θα της έλεγες «κουκλάρα», «θεά», «όμορφηηηηηη»και δε θα κινδύνευες να σε κοιτάξει με λοξό μάτι αναρωτώμενη αν η κρίση σε χτύπησε στο κεφάλι; Θα έκανες κομπλιμέντα σε ένα μάτσο ημιμεθυσμένους ημίγυμνους άγνωστους άντρες; Tο κάνεις όμως κάνοντας like στην παντελώς άγνωστη σε σένα παρέα της συναδέλφου σου που είναι ντέφι από τα σφηνάκια ντάλα καλοκαίρι σε μια παραλία στη Σίκινο. Μέχρι και το φλερτ επαναπροσδιορίζεται: Κάποτε υπήρχε το γιατί δε με πήρε τηλέφωνο, μετά το γιατί δε μου έστειλε sms, ο νέος προβληματισμός είναι γιατί δε μου έκανε like, γιατί μου έκανε πρώτος like, γιατί έκανε στο σχόλιο της κολλητής μου like, γιατί δε μου έστειλε μήνυμα  inbox.

Το θέμα με το facebook είναι ότι έχει αναιρέσει ακόμα και το «μάτια που δε βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται». Δε θες να ξαναδείς τον/την πρώην σου; Τα νέα δεν είναι και τόσο καλά! Ή θα πρέπει να ξεγίνετε φίλοι (unfriend, τι όρος κι αυτός!) ή θα πρέπει να υποστείς τις φωτό με το ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη που του/της είχες κάνει like και σχολιάκια για το ποιος τράβηξε τη φωτό. Τις οποίες, εκεί θα τις αφήσει μέχρι να βρει τον/την επόμενο/η. Στο μεταξύ, η εκδίκηση είναι ένα like που γράφεται κρύο. Ετοιμάσου για πολλές φωτογραφίες με φίλες/ φίλους σε τρελά κέφια, γλέντια, τραπέζια και εξόδους, γιατί το θέμα δεν είναι να περνάς καλά. Είναι να δείχνεις στον/στην πρώην σου ότι περνάς καλά !

Ποια πέντε λεπτά δημοσιότητας Άντι Γουόρχολ; Έχουμε στη διάθεσή μας κάθε μέρα 24 ώρες αυτοπροβολής. Και κάποιοι δεν αφήνουν το χρόνο να πάει χαμένος !

Δε λέω, το να συμμετέχεις στα social media έχει και κανόνες. Να βάλεις μια φωτογραφία σου να μη νομίζει ο κόσμος ότι είσαι troll στην Ουζουμπούρου, να γράψεις και κάτι για να υπάρχεις, αφού μπήκες που μπήκες. Αλλά κάντα όλα στις σωστές δόσεις.

Βασικά δε ξέρω πώς να στο πω. Όσο πιο μεγάλη είναι η προσπάθειά σου να δείξεις ότι έχεις κοινωνική ζωή, φίλους, δραστηριότητες, σημαντικές συναντήσεις και ταγμένους θαυμαστές, τόσο πιο πολύ σκέφτονται οι «φίλοι» σου ότι δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις από το να προσπαθείς να γεμίσεις με ποστ μια βαρετή καθημερινότητα.