Don’t tweet, just keep a diary

Tο ημερολόγιο ήταν το τελευταίο προσωπικό προπύργιο που έπεσε με την εισβολή των social media. Αυτό το απέραντο ηλεκτρονικό χωράφι, όπου δύσκολα μένει κάτι στη σφαίρα του ιδιωτικού και όλα γίνονται δημόσια, κατέστησε τις σημειώσεις του ημερολογίου παρωχημένη συνήθεια.Κι από τις χάρτινες σελίδες της ιδιωτικότητας, που κλείδωναν κιόλας καμιά φορά με λουκέτο, περάσαμε σε μια ηλεκτρονική δημόσια συνεδρία group therapy.

Στα χρόνια της ευημερίας, ημερολόγια μοίραζαν ακόμα και οι εφημερίδες. Ήταν το πιο προβλέψιμο επαγγελματικό δώρο. Κάθε Χριστούγεννα το γραφείο μου στην εφημερίδα γέμιζε με σκληρόδετα βιβλιαράκια από Ομοσπονδίες, Συλλόγους, Εταιρίες, μέχρι και από την Πολεμική Αεροπορία. Άδειες σελίδες πουσε προκαλούσαν να τις γεμίσεις τηλέφωνα, εκκρεμότητες, ραντεβού ή, ακόμακαλύτερα, εξομολογήσεις. 

Πριν χρόνια, μια ψυχολόγος πρότεινε σε στενή μου φίλη που χώρισε και περνούσε και μεγάλη επαγγελματική θύελλα, να κρατάει ημερολόγιο. Να μοιράζεται πρώτα με το χαρτί τα συναισθήματα της, τη σκέψη της, τις ελπίδες της, τις πικρίες της. Και μόνο αν περισσέψει κάτι από τη θάλασσα της ξεχειλισμένης καρδιάς της, να το μοιραστεί στα social media. Αυτή την επαγγελματική συμβουλή την «έκλεψα», χωρίς να το ξέρει η επιστήμονας που την έδωσε. Και την ακολούθησα, ερήμην και της ψυχολόγου και της φίλης μου.  Σε ένα κρυφό συρτάρι, έχω τρία γεμάτα ημερολόγια. Τα έχω γράψει από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα με ενδοσκοπική διάθεση, εκτονώνοντας κάθε εξομολογητική ή εκδικητική διάθεση. Με κάθε βαρετή – για τη δημόσια σφαίρα- λεπτομέρεια, μιας ταραγμένης περιόδου που δεν κράτησε και λίγο. Ίσως είναι πια ξεπερασμένα από το χρόνο και τις καταστάσεις που κύλησαν, μεταβλήθηκαν και χάθηκαν. Μπορώ να τα στείλω στην ανακύκλωση ή απλά να τα πετάξω.

Δε μπορώ όμως ούτε να κάνω επεξεργασία, ούτε τροποποίηση. Οι σκέψεις μου υπάρχουν και είναι εκεί, μάρτυρες αφιλτράριστων συναισθημάτων. Ίσως αυτή είναι η μαγεία του χαρτιού. Ό,τι σβήσεις φαίνεται, η γραφή αφήνει ένα ίχνος που δε φεύγει ποτέ, είτε το περάσεις με γόμα, είτε απλώσεις πάνω του μισό μπουκάλι διορθωτικό. Πάντα θα υπάρχει ένα σημάδι που θα μαρτυρά πως υπήρξε παρέμβαση

Μερικές φορές όταν διαβάζω στο twitter ή στο facebook τα εσώψυχα όσων απευθύνονται σε πρώην ή νυν συντρόφους, εργοδότες, γείτονες, συναδέλφους και γεμίζουν ξαφνικά τα social media τους με φράσεις που δεν κολλάνε με το περικείμενο και το συγκείμενο και «λούζουν» τους followers τους σαν κουβάς με παγάκια, σκέφτομαι τη συμβουλή της ψυχολόγου. «Πέρνα ό,τι σκέφτεσαι πρώτα από το φίλτρο του χαρτιού».

Μετά, αν μετανιώσεις από τη σφοδρότητα, δε χρειάζεται και να το σβήσεις… Απλά γυρνάς σελίδα…
(Αφιερωμένο στη Δ.)