Νυφικές καραμπόλες

Ο δικός μου γάμος ήταν κάπως σαν αυτοκινητιστικό ατύχημα. Πως είναι όταν φρενάρεις σε μισοβρεγμένη άσφαλτο, δεν πιάνει το ABS και γλιστράς πάνω στον μπροστινό σου, κατεβάζεις το δικό σου προφυλακτήρα, του ρημάζεις κάνα δυο φανάρια, πέφτουν κάτι καντήλια, αλλά στο τέλος λες πάλι καλά που δε χτύπησα; Ε κάπως έτσι. Ευτυχώς στο τέλος γλιτώσαμε όλοι με κάτι γρατζουνιές.

Υπάρχoυν πολλά κίνητρα για γάμο. Και δεν είναι μόνο γυναικεία. Όποιος πει ότι οι γυναίκες τυλίγουν τους άντρες, έχει μείνει πίσω στην εποχή που οι γυναίκες διαβάζαμε το Ρομάντζο, οι άντρες το νεόκοπο «Κλικ» και όλοι μαζί ζούσαμε τη μετάβαση από τους νεωτερισμούς «Σούλα» στο πρώτο «Artisti Italiani» και καμαρώναμε ως κοινωνία που διώξαμε από πάνω μας το μικροαστισμό. Στο θέμα μας όμως.

Ποιος σου είπε εσένα ότι ο μέσος άντρας δεν ονειρεύεται τη στιγμή που θα ντυθεί γαμπρός και θα αναγορευτεί οικογενειάρχης; Δεν είναι μόνο το δικό σου ραντεβού σου με το αντικείμενο του πόθου σου που κατέληξε σε δακρύβρεχτη αφήγηση με τις φίλες σου γιατί ο τύπος αποδείχθηκε του γιατρού. Δεν είσαι μόνον εσύ που μετά από τρεις μήνες σχέσης έψαχνες να βρεις από πού θα φύγεις. Ξέρεις κι ο άλλος πόσα τσιγάρα έχει ανάψει και σβήσει αναλύοντας μεταξύ Παντελίδη και ουισκιού τι υστέρω-ξενέρωτη-απελπισμένη γκόμενα γνώρισε;

Γενικά το θέμα γάμος έχει τρία βασικά κίνητρα: ο γάμος από έρωτα. Αμοιβαίο, επιβεβαιωμένο, ντεκλαρέ. Αν ανήκεις σ αυτή την κατηγορία, σταμάτα να διαβάζεις τώρα και πήγαινε στον έρωτά σου γιατί οι άλλοι έχουμε και θεωρίες να αναπτύξουμε. Ο γάμος λόγω ηλικιακής κρίσης. Στο χωριό μου υπάρχει ο όρος «νυφόπονος» για όσες απεγνωσμένα θέλουν να παντρευτούν. Ο όρος «γαμπρόπονος» δεν υπάρχει αλλά καλό θα ήταν να εφευρεθεί γιατί κρισάρα χτυπάει κι ο άντρας όταν όλοι οι φίλοι του τρέχουν στα μαιευτήρια και χορεύουν ζεϊμπέκικα στους γάμους τους και εκείνοι καταλήγουν ο αρχιμπάκουρας της παρέας. Και όχι μόνο αυτό. Πως γίνεται να χτυπάς τις καλύτερες γκόμενες και όταν χρισθείς το μπακούρι της παρέας να σου γνωρίζουν οι κολλητοί σου ο,τι έχει μείνει σε στοκ από τις φίλες των γυναικών τους, βλ απελπισμένες για στεφάνι, απελπισμένες για εκδίκηση του πρώην, απελπισμένες για γερά πορτοφόλια; Συνήθως αυτός ο γάμος γίνεται πιο ηχηρά κι από τις σειρήνες της άσκησης Παρμενίων, ήτοι με 200 ποσταρίσματα στο facebook νυφικών, μαλλιών και μακιγιάζ γιατί πως θα μάθουν όσες σε είχαν ξεγραμμένη από τα κιτάπια της πιθανής νύφης, ότι αποκαταστάθηκες. Εδώ έδωσε ο Λοβέρδος δεύτερη ευκαιρία στους αιώνιους φοιτητές, δε θα δοθεί στην αιώνια wanna be νύφη;

Υπάρχει βέβαια και ο γάμος, άντε να παντρευτούμε να πάει στο διάολο. Καλά αυτό άστο. Εκατό χρόνια μαζί, λες και φάγατε από κοινού ισόβια. Ε άμα φας τα ισόβια τα κάνεις όλα μαζί, συσσίτιο, προαυλισμό και λοιπά. Που να τρέχεις τώρα να ερωτεύεσαι...

Είναι η κλασική περίπτωση «γάμος- χαρά του δικηγόρου» γιατί με μαθηματική ακρίβεια μέσα στην πρώτη διετία θα έχεις χρειαστεί τον παλιό σου συμμαθητή που τώρα κάνει καριέρα στην Ευελπίδων.
Γι αυτό σου λέω. Χαλάρωσε. Αν είναι να ρθει, θα ρθει στην ώρα του, όσο καραούλι κι αν στήσεις εσύ όρθια στο Drunk Sinatra μπας και γνωρίσεις κανένα νεογιάπη. Α και ένα τελευταίο. Παντρέψου στα 20, στα 30, στα 50 άμα σου βγει. Αλλά παντρέψου από έρωτα, ε;