Ο παράδεισος των παιδικών μου χρόνων...

Δεν ξέρω αν τα γιασεμιά έχουν αλλού πιο πυκνή μυρωδιά από τα Σκουραίικα της Σάμου. Λες και σε κάθε αυλή ήταν φυτεμένα δυο - τρία. Και δυο - τρία νυχτολούλουδα επίσης. Το γιασεμί το χιώτικο με φέρνει πάντα στα δρομάκια και τα πεζούλια του χωριού, μισοφωτισμένα, έρημα πάντα και μοσχοβολιστά. Δεν πηγαίναμε συχνά στο χωριό του πατέρα μου, παρά μια βδομάδα κάθε καλοκαίρι. Στο τέλος- τέλος των διακοπών. Λίγα θυμάμαι.

Τις γυναίκες της οικογένειας, πεθερές, κουνιάδες, συννυφάδες, απόμακρες  το χειμώνα, πάντα αγαπημένες στο αντάμωμα του Αυγούστου...Τους φίλους της μιας εβδομάδας, των εξομολογήσεων, των τηλεφώνων σε χαρτάκια και των υποσχέσεων: «Θα τα πούμε στην Αθήνα από Σεπτέμβρη». Ποτέ δεν τα λέγαμε. Ως το επόμενο καλοκαίρι. Καλοκαίρια γλυκά, γεμάτα άγνωστα ξαδέρφια, χαμένους θείους, παλιούς συμμαθητές και πολλή θάλασσα. Καλοκαίρια στυφά, σαν τη μυρωδιά από το φρεσκοθερισμένο στάρι που πλέκονταν θημωνιές σε τέλεια χρυσά παραλληλόγραμμα. Και δυνατή οξύτητα από τα απάτητα ώριμα σταφύλια που περίμεναν τεράστιες στοίβες κάτω από τον ήλιο, στο Μαλαγάρι να γίνουν μούστος. 
 Τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων είχαν αθώα αλητεία: Ξυπολησιά πριν τα καθαρά σεντόνια, μικρές επαναστάσεις κατά κάθε ωραρίου, ύπνου, φαγητού και διαβάσματος – ανακεφαλαίωσης της τάξης που πέρασε. Είχαν κι αγάπες δι’ αλληλογραφίας με τους Γερμανούς του διπλανού σπιτιού και του χθεσινού τσάρτερ.

Η καλοκαιρινή Σάμος ήταν ακόμα πιο πολλά: Τα ξύλινα πατώματα στα σπίτια των γιαγιάδων μου, που έτριζαν και σείονταν και πρόδιδαν κάθε μικρό βήμα, τα έρημα και δροσερά πλυσταριά και η διάχυτη καθαριότητα από πράσινο σαπούνι Μαραθοκάμπου που τύλιγε τα βαμβακερά χράμια και τις παλιές σκληρές πετσέτες.

Καλοκαίρια γεμάτα φιλέματα που μάζευαν όλο το χειμώνα γιαγιάδες και θείες, ξερά σύκα με σουσάμι, κυδωνόπαστο και τραπέζια με αχινούς και φούσκες και ούζο Γιοκαρίνη. Και πολλές βαρκάδες που κατέληγαν σε μικρές περιπέτειες όταν έπιαναν τα μελτέμια μεσοπέλαγα.

Καλό χειμώνα, μέχρι να ανταμώσουμε ξανά…